Bulimia nervosa Przebieg choroby. "Z bulimią najczęściej mamy do czynienia u kobiet, które stosowały szereg nie przynoszących efektów diet, które stosowały w celu obniżenia wagi ciała w połączeniu z różnego rodzaju kryzysami rodzinnymi, rozwodem, śmiercią bliskiej osoby, stresami egzaminacyjnymi, ciążą czy zmianą pracy. Osoby chore miewają gwałtowne ataki, które skutkują nadmiernym objadaniem się, po czym następuje oczyszczenie organizmu z dopiero co zjedzonego pokarmu, co przynosi chorej osobie ulgą na sumieniu i powrót do stanu poczucia kontroli nad sytuacją. Napady apetytu poprzedzane są odczuciem niepokoju i wzmagającego się napięcia nerwowego. W trakcie napadu bulimiczki pochłaniają bardzo duże ilości jedzenia, w tym wysokokalorycznego, których wartości kilkunastokrotnie przekraczają dzienne zapotrzebowanie. Mogą nieraz dochodzić do 50 000 kcal. Chore na bulimię zupełnie tracą kontrolę i nie są mogą się powstrzymać od jedzenia. Po takim obżarstwie najpierw czują ulgę, a następnie zaczynają mieć wyrzuty sumienia. W celu ich pozbycia się, najczęściej doprowadzają się do wymiotów. Powszechnie stosowana jest też dieta po takim zdarzeniu. Dziewczyny w ramach zadośćuczynienia za chwile przyjemności sięgają po leki o działaniu odchudzającym, odwadniającym, przeczyszczającym, lewatywy czy wykonują intensywne ćwiczenia fizyczne. W niektórych przypadkach nadużywają alkoholu i środków odurzających. Obserwuje się na przemian występujące okresy poprawy i nawrotów choroby. Bardzo często mamy do czynienia z objawami nietypowymi i subklinicznymi. W przeciwieństwie do anoreksji bulimiczki są świadome swojej choroby i bardzo często leczeniu poddają się z własnej inicjatywy. Zaburzenia biochemiczne. Przy chronicznych wymiotach dochodzi do zasadowicy metabolicznej z hiperchloremią, a także obserwuje się podwyższenie poziomu węglowodanów, wtórną hipokaliemię oraz hipowolemie z wtórnym hiperaldosteronizmem Przy wymiotach i zastosowaniu leków przeczyszczających i diuretycznych mamy do czynienia z hipokaliemią, kwasicą metaboliczną z na pozór odpowiednią wartością potasu, alkalozą hipochloremiczną, hipomagnezemią, nefropatią hipokaliemiczną, której towarzyszą zaburzenia zagęszczenia moczu. Do powikłań związanych z nadmiernymi wymiotami należą: zapalne powiększenia trzustki ze wzrostem amylazy w surowicy, nadżerki w tylnej ścianie gardła, żołądku, zapalne obrzęki ślinianek, chrypa, odczuwanie bólu w okolicach nerwu twarzowego, odczucie dzwonienia w uszach, ropne zapalenie i inne tego typu schorzenia dziąseł, uszkodzenie szkliwa z przebarwieniami ze zmianami próchnicznymi Ponadto wskutek częstego pobudzania wymiotów dochodzi do obrażeń na grzbietowych częściach dłoni. Efektem nadużywania leków o działaniu przeczyszczającym i odwadniającym są biegunki, spore spadki masy ciała w krótkim czasie, zaburzenia metaboliczne, obrzęki kończyn dolnych, zaburzenia rytmu serca, duszności, obniżenie ciśnienia tętniczego, obniżenie wyrzutu serca, słabo wyczuwalne tętno, prawie niesłyszalne topy serca, rozdęcia brzucha, nagłe rozszerzenie żołądka, niedrożności o podrażnienia jelit, neoropatie, objawy psychoorganiczne, zaburzenia świadomości, odczucie nasilonego pragnienia , wzrost ilości oddawanego moczu, miopatia, napady drgawek i skurczów mięśni. U kobiet cierpiących na bulimię obserwuje się też nietypowe zaburzenia menstruacji. Rozpoznanie. Do postawienia prawidłowej diagnozy należy uwzględnić różne kryteria diagnostyczne i kliniczny przebieg choroby, oraz dokonać dokładnego wywiadu, a następnie wnioskować czy pacjent cierpi na bulimię. Chorobę można pomylić z zaburzeniami układu pokarmowego, chorobami zakaźnymi, zatruciem, endogenną depresją czy nerwicą. Według badań 30-80% pacjentów wykazuje poprawę przejawiająca się w kontrolowaniu napadów objadania się i następujących po nich prowokowanych wymiotach. W przypadku chorego z brakiem współistniejących zaburzeń psychicznych, problemów z nadużywaniem alkoholu i narkotyków oraz z prawidłową wagą zanim pojawiła się choroba możemy poczynić pomyślne rokowania. Leczenie z zastosowaniem metod biologicznych Kuracja bulimii psychicznej polega na zapobieganiu stanom zagrożenia życia pacjenta i komplikacjom pochorobowym. W ramach terapii farmakologicznej stosuje się środki przeciwdepresyjne i wspomagające utrzymanie kontroli nad ilością spożywanego jedzenia. Leczenie przede wszystkim ma na celu zaradzić skutkom częstego wymiotowania, nadużywania środków o działaniu przeczyszczającym i odwadniającym, a także zbyt dużym rozciąganiem żołądka pokarmem. Do najczęstszych powikłań należą zaburzenia elektrolityczne i nieprawidłowości w funkcjonowaniu układu pokarmowego. Szereg wykonanych badań potwierdza skuteczność stosowanych leków. Coraz chętniej w farmakologii używa się fluoksetynę, która działa regulująco na objawy depresji. Kolejnym aplikowanym lekiem przy anoreksji i bulimii jest Meridia o działaniu hamującym zbyt duży apetyt, dzięki czemu chory może zapanować nad nadmiernym łaknieniem. W ten sposób nie dopuszcza się do rozpychania żołądka oraz wyrzutów sumienia, które towarzyszą napadom obżarstwa. Meridia jest lekiem stosunkowo drogim, lecz z racji niebezpiecznego oblicza chorób jakimi są bulimia i anoreksja, niezwykle ważna jest farmakoterapia umożliwiająca powrót do normalnego życia chorego. Na leczenie anoreksji i bulimii składa się psychoterapia połączona z odpowiednio dobranymi lekami, przy czym są to głównie leki przeciwdepresyjne i Meridia. Dawki jedzenia na początku powinny być niewielkie, a pacjenci nie powinni jeść w samotności. Osoby opiekujące się chorymi np. rodzice, powinni czuwać nad ilością jedzenia dla chorej. Przypadki wymagające hospitalizacji wykazują zaburzenia gospodarki wodno- elektrolitycznej, cierpią na ciężką depresję lub stany ze skłonnością do samobójstwa, uzależnienie od napojów alkoholowych i środków narkotycznych. Ze względu na często obserwowane skłonności do samobójstwa, nie powinno się bagatelizować stanów depresyjnych osób cierpiących na tę chorobę. Obecnie leczenie zaburzeń łaknienia odbywa się w szpitalu przy zastosowaniu psychoterapii, która towarzyszy terapii somatycznej. Tego typu kuracja wymaga ze strony personelu medycznego pracy zespołowej i zgrania. W przypadku zarówno bulimii jaki i anoreksji kuracja jest swoistego rodzaju syntezą różnych metod leczenia, o różnym podejściu teoretycznym w tym: terapii psychodynamicznej, psychoterapii poznawczo- behawioralnej, terapii rodzinnej, psychoterapii grupowej, terapii skoncentrowanej na ciele oraz grupy wsparcia i grupy samopomocy. Pierwsza z wymienionych terapii umożliwia choremu okazanie i sprecyzowanie odczucia oraz doświadczenie wyrozumiałości i postawienia się w sytuacji chorego przez terapeutę. Terapia ta stawia sobie za cel odizolowanie chorego od nieprawidłowo działającej rodziny, załagodzenie wyrzutów sumienia oraz zapewnienie możliwości normalnego rozwoju psychiczno- seksualnego. Znajdująca coraz większe poparcie psychoterapia poznawczo- behawioralna stanowi bardzo ważny element leczenia zaburzeń łaknienia. W przypadkach z silnym wyniszczeniem organizmu, któremu towarzyszy silny spadek wagi, ma zastosowanie technika klasycznego warunkowania. W momencie zaobserwowania poprawy stanu psychicznego i somatycznego wprowadza się inne techniki poznawczo-behawioralne. Skuteczność stosowanych po zakończeniu kuracji wyżej wymienionych metod leczenia jest potwierdzana danymi katemnestycznymi. Przy omawianiu terapii rodzinnej powinno się zaznaczyć, iż fakt zastosowania tej terapii, wcale nie oznacza, że upatruje się rodzinę za główną przyczynę pojawienia się choroby. Twierdzi się, że wszyscy członkowie rodziny w takim samym stopniu biorą udział w kształtowaniu relacji wewnątrzrodzinnych. Uważa się terapię rodzinną za jedną z najbardziej elementarnych metod, bez których leczenie nie jest efektywne, a zwłaszcza kiedy chore są dzieci i młodzież. Kolejnym bardzo istotnym elementem kuracji jest psychoterapia grupowa, którą stosuje się w połączeniu z pozostałymi metodami leczenia. W przypadku dzieci i młodzieży, ma zastosowanie terapia grupowa z wyraźnym naciskiem na problemy rodzinne i psychoterapię analityczną. Następna, skoncentrowana na ciele terapia (BOT) wykorzystuje pracę z ciałem, która dalej ma korzystne działanie na pacjenta. Metoda ta ma na celu stworzyć prawdziwy, realistyczny obraz ciała, który przez chorobę uległ daleko idącemu zafałszowaniu i radykalnej zmianie. Istnieją tzw. Grupy wsparcia dla osób bliskich chorym, dotkniętym problemem anoreksji i bulimii. Ich zadaniem jest, jak sama nazwa wskazuje, udzielać wsparcia członkom rodziny chorego , nauczać sposobów radzenia sobie z chorobą, a także uświadamiać społeczność o wadze problemu, jakim zachorowalność na anoreksję i bulimię. Najczęściej po zaobserwowaniu poprawy, będącej efektem intensywnego leczenia, pacjenci dotknięci bulimią lub anoreksją skupiani są przez tzw. grupy samopomocy. Istotne jest uzupełnienie leczenia innymi metodami. W kuracjach obu chorób, bardzo ważnym punktem jest określenie na odpowiednio wczesnym etapie stosownych dla danego przypadku metod leczenia. Z racji różnorodności objawów, zarówno w przypadku bulimii jak i anoreksji nie istnieje uniwersalny model leczenia, który byłby skuteczny w każdym przypadku. Co więcej wciąż podejmowane są próby opracowania kolejnych metod, które w sposób bardziej skuteczny pomagałyby w leczeniu tak skomplikowanych chorób."